Sztuka grecka

Sztuka grecka- kultura, która wpłynęła na świat i pokolenia.

Cywilizacja grecka narodziła się z różnych plemion zamieszkujących różne regiony Półwyspu Peloponeskiego.
Rozwój handlu, żeglugi i pisma nastąpił w wyniku kontaktu z Fenicjanami.

Kultura Greków

Ateńscy Grecy odznaczali się dynamiczną i ciekawą postawą, co pozwalało im cieszyć się nowością i zmianą. Dlatego rozwinęli zróżnicowaną kulturę, tworząc równie bogatą mitologię, filozofię i teatr.
Zrewolucjonizowali sport ustanawiając igrzyska olimpijskie, które odbywały się co 4 lata, na cześć Zeusa.

Przez sztukę mykeńską rozumie się twórczość artystyczną tych ludów, także tę tworzoną na kontynencie i na wyspach z wyjątkiem Krety (zwanej minojską). Greccy artyści wyrażają to, co kontemplują w Naturze, umieszczając w swoich dziełach wyraz doskonałości, harmonii, równowagi i ideałów.
Jego ustrój polityczny był demokratyczny. Doświadczyli antropocentryzmu, który wraz z racjonalizmem oraz poszukiwaniem idealnych proporcji i wymiarów wyznaczył epokę w malarstwie, architekturze i rzeźbie.

Po wpływach Mezopotamii sztuka grecka przeszła przez okres urodzajny i dojrzały, zwany okresem archaicznym, który trwał do 475 roku p.n.e.
Po bitwach stoczonych z Persami sztuka grecka uzyskała autonomię kulturową w basenie Morza Śródziemnego. Faza klasyczna trwa od 475 p.n.e. do 323 p.n.e., znana jest również jako ostatni grecki okres artystyczny i złoty wiek. Okres ten jest prowadzony przez Ateny z Peryklesem na czele.

Pierwsze świątynie przypominały chaty, zbudowane z drewna, żwiru lub cegły mułowej, a czasem z dachami liściastymi. W VI wieku wzniesiono kamienne kolumny, wtedy to architekci opracowali trylit – dwa filary nośne i poziome zamknięcie. Świątynie budowano od VII wieku i charakteryzowały się symetryczną harmonią pomiędzy wejściem i wyjściem (lub tyłem). Najbardziej znanym jest Partenon w Atenach, ale zbudowano także wiele świątyń, teatrów, hal sportowych i agor (miejsc spotkań, w których debatuje się na różne tematy).

Kultura i sztuka grecka oraz jej reprezentacje

W malarstwie wyróżnia się sztuka ceramiczna. Dobrze znana jest barwa, harmonia i równowaga kształtów waz greckich, powszechnie stosowanych w rytuałach religijnych do przechowywania wody, wina, oliwy z oliwek i zapasów. Kształty odpowiadały sposobowi użytkowania, a obrazy odpowiadały codziennym sytuacjom lub fragmentom mitologii.

Rzeźby reprezentują niezrównany do dziś ideał doskonałości, antropocentryzmu, równowagi i ruchu. Na rzeźby powstałe w okresie archaicznym mieli wpływ Mezopotamczycy, Egipcjanie i artyści z Azji Mniejszej. W tym okresie pojawiają się dwie modalności:

• Kouros: postać męska;
• Korea: wizerunek kobiety.
  W VI i na początku V wieku rzeźbiarze szczegółowo badali ludzkie ciało, konstruując posągi o dokładnych proporcjach i wymiarach. W okresie klasycznym poszukiwanie ruchu doprowadziło do wykorzystania brązu (bardziej wytrzymałego niż marmur). Postacie kobiece pojawiają się bez ubrań, przedstawione w posągach nagich kobiet. W tzw. okresie hellenistycznym, z wpływami rzymskimi, istoty przedstawiane są zgodnie z ich emocjami i stanem ducha, dzięki czemu rzeźbiarze uzyskali dużą swobodę w sztuce, gdzie mogli przedstawiać postacie, zachowując pozory ruchu i piękna.
  Najbardziej znani rzeźbiarze greccy to: Praksyteles, Poliklet, Fidiasz, Lysippos i Myron.