Kiedy i gdzie pojawiła się Czarna Śmierć?
Była to poważna choroba, która w XIV wieku spustoszyła część świata zachodniego. Epidemia zwana czarną śmiercią pojawiła się po raz pierwszy na Półwyspie Apenińskim w 1348 roku.
Choroba wywodzi się z Mongolii, gdzie pchły będące żywicielami bakterii Yersinia pestis zakażają otoczenie. Zwierzęta te roznosiły chorobę, docierając do miejsc zamieszkałych przez ludzi.
Zainfekowane pchły mogą występować także na koniach i bydle, czyli zwierzętach, które zawsze miały bliski kontakt z ludźmi.
Na statkach i statkach szczury odgrywały rolę w rozprzestrzenianiu choroby. W tamtym czasie przepływ morski między Wschodem a Zachodem był duży, co spowodowało jeszcze większy wzrost epidemii.
Transmisja czarnej śmierci
Zdaniem naukowców czarna śmierć przenosiła się na trzy sposoby: drogą powietrzną, ukąszeniami szczurów i ukąszeniami pcheł.
Kiedy bakterie przedostały się do krwioobiegu, układ limfatyczny uległ śmierci komórkowej. Zarażona osoba odczuwała puchnięcie pod pachami i pachwinami. Ponieważ choroby nie udało się zwalczyć, obrzęki później rozprzestrzeniły się po całym organizmie. Bakterie mogą również zaatakować układ krwionośny, w związku z czym zarażona osoba będzie miała tylko tydzień życia, gdy to nastąpi.
Kiedy człowiek został zarażony drogą oddechową, pierwszym narządem dotkniętym chorobą było płuco, poświęcając układ oddechowy. Według lekarzy dżuma płucna zmarła w ciągu zaledwie trzech dni.
W innych przypadkach czarna śmierć może również wpływać na układ krwionośny. Ponieważ nie było dowodów naukowych i pozostały spekulacje, oskarżono Żydów, trędowatych i cudzoziemców o sprowadzenie i rozprzestrzenianie choroby w Europie.
Jednak epidemia miałaby miejsce z powodu braku higieny i podstawowych warunków sanitarnych. Czarna śmierć, ze względu na jej połączenie z wiarą religijną, była przez dużą część społeczeństwa interpretowana jako kara boska.
Miasta w tamtym czasie nie miały wywozu śmieci ani rur kanalizacyjnych. Innymi słowy: cały materiał został porzucony na ulicach. Przyciągnęło to wiele owadów i szczurów, co pomogło szerzyć czarną śmierć. W tych warunkach choroba szybko dotarła do dużej części mieszkańców miasta.
Gdy czarna śmierć zabiła wiele osób, miasta zostały prawie opuszczone i przeżyły kryzys gospodarczy i społeczny.
Aby powstrzymać rozprzestrzenianie się zarazy, utworzono ośrodki zajmujące się leczeniem i izolowaniem zakażonych. Jednak ówczesna medycyna nie była zbyt zaawansowana i zarażeni zwracali się do Boga w poszukiwaniu lekarstwa.
Czarna śmierć zabiła jedną trzecią populacji Europy.
