Czym jest filozofia
Filozofia oznacza umiłowanie mądrości. Ten rodzaj wiedzy narodził się, gdy tylko człowiek zaczął myśleć i analizować własne istnienie. Najwięksi myśliciele w historii pojawili się w starożytnej Grecji, około połowy XVI wieku p.n.e
Tales z Miletu, Anaksymander i Heraklit próbowali wyjaśniać świat i człowieka poprzez treści racjonalne i naukowe. Pitagoras wierzył, że wszystko istnieje wcześniej niż dusza, ponieważ jest ona nieśmiertelna.
Demokryt i Leucypos zaczynają od istnienia atomów, aby wyjaśnić powstanie materii. Pomiędzy V a VI wiekiem p.n.e. w starożytnej Grecji rozwinął się okres, który można nazwać klasycznym okresem filozofii.
Ateny były idealnym miejscem do rozwoju myślenia analitycznego, ponieważ miały ciekawy system polityczny. W tym momencie pojawili się myśliciele sofistyczni i Sokrates.
Gorgiasz, Leontinos i Abdera są sofistami i głosili wykorzystanie edukacji do kształtowania obywatelstwa i istot ludzkich ze świadomością polityczną, poprzez praktykę retoryki i rozwój artystyczny.
Sokrates stworzył ludzkie myślenie analityczne, oprócz poszukiwania wyjaśnień Wszechświata w ramach parametrów naukowych.
Myśl Sokratesa znalazła odzwierciedlenie i rozpowszechniła się w świecie za pośrednictwem jego ucznia Platona, który bronił intelektualnego rozwoju człowieka. Dla Platona rzeczywistość wykraczała daleko poza pozory.
W tym czasie pojawił się także Arystoteles, wywodzący się z klasycznej logiki dedukcyjnej. Według niego ścieżkę wiedzy należy prześledzić od pojęć ogólnych do szczegółowych.
Wpływ Kościoła na filozofię
Wpływ Kościoła katolickiego dotarł do filozofii w okresie średniowiecza, z przewagą teocentryzmu. Najważniejszym autorem był wówczas św. Augustyn.
Pomiędzy V a XVIII wiekiem istniał ruch zwany scholastyką, będący połączeniem teorii boskiej z racjonalną wiedzą filozoficzną, rozwiniętym przez św. Tomasza z Akwinu.
Gdy burżuazja zyskała na znaczeniu społecznym, filozofia zmieniła kierunek i podążyła za myślą renesansową. Człowiek zostaje wówczas umieszczony w centrum wszechświata, porzucając teocentryzm.
John Locke, Thomas Hobbes i Francis Bacon rozwijają empiryzm. René Descartes rozwija metodę kartezjańską, która wymaga udowodnionego istnienia, aby zasłużyć na wiarę.
Immanuel Kant, Fryderyk Hegel i Monteskiusz rozwinęli Oświecenie, kiedy wiedzy szukano w nauce.
Karol Marks rozwija komunistyczną teorię modyfikacji struktury społecznej realizowanej przez kapitalizm. Fryderyk Nietzsche krytykuje i przedstawia teorię wyzwolenia.
We współczesnej filozofii punktem kulminacyjnym epoki współczesnej jest Jean-Paul Sartre, myśliciel naukowy, który stworzył teorię egzystencjalizmu.
