Życie Sokratesa
Sokrates urodził się w 470 roku p.n.e. w Atenach w starożytnej Grecji. Jego teorie i nazwisko są powiązane z początkami zachodniej filozofii klasycznej.
W rzeczywistości Sokrates nie pozostawił do konsultacji żadnych dzieł pisanych ani książek filozoficznych. Jego przemyślenia i stanowiska dotyczące filozofii zostały zapisane przez jego zwolenników, takich jak Ksenofont i Platon.
Inną formą manifestacji istnienia Sokratesa i jego nauk zostały ujawnione w walkach i satyrach Arystofanesa. Sokrates wolał uwieczniać swoje dzieło poprzez swoich naśladowców, czyli brak ksiąg i rękopisów był zamierzony.
Proces badawczy wymyślony przez Sokratesa, obecnie szeroko praktykowany we współczesnej psychologii, nazywany jest maêutyką: badacz dociera do centrum badania poprzez niezliczoną ilość pytań.
Podobnie jak w psychologii, osoba przeprowadzająca wywiad z Sokratesem została maeutycznie skierowana na wewnętrzną skrajność i w ten sposób prowadzono obsesyjne poszukiwanie prawdy. Choć uchodził za najinteligentniejszego wszechczasów, jego maksyma brzmiała: „Wiem tylko, że nic nie wiem”.
Psychologia Sokratesa
Sokrates pracował w poszukiwaniu prawości moralnej i ludzkiego sumienia. W przeciwieństwie do sofistów, Sokrates poszukiwał ukrytej prawdy w bycie i nie posługiwał się myśleniem relatywistycznym.
W polityce Sokrates opowiadał się za tym, aby władca był najmądrzejszym ze wszystkich obywateli. Filozof nie miał dobrej opinii na temat demokracji.
Sokrates twierdził, że dusza jest nieśmiertelna i niezniszczalna. Z powodu tej teorii został skazany przez władców na śmierć. Wolał odbyć karę, niż uciec.
Połknięcie cykuty, śmiertelna trucizna, w 399 rpne
